Συνέντευξη στην Κέλλυ Φαναριώτη

 

To κείμενο που ακολουθεί έχει δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα kelly Fanarioti. Μπορείτε να την επισκευτείτε ΕΔΩ. 

<<

Από την Κέλλυ Φαναριώτη
Λένε πως όταν κάποιος έρθει αντιμέτωπος με το θάνατο και βγει νικητής, αλλάζει στάση ζωής και ενισχύεται η ανάγκη του για προσφορά στο συνάνθρωπο. Όταν μάλιστα αυτή η κορυφαία μάχη δοθεί απέναντι στον καρκίνο, το απόσταγμα της γνώσης από την επικράτηση, μπορεί να δώσει πολύτιμες πληροφορίες αλλά και δύναμη σε αυτούς που βρίσκονται αντιμέτωποι καθημερινά με αντίστοιχες καταστάσεις. Η Καίτη Κοντοπούλου, πρώην καρκινοπαθής, είναι μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση. Έτσι από το 2004 μαζί με την αείμνηστη Δώρα Ευσταθίου, αποφάσισε να συγκροτίσει  τον σύλλογο φίλων του Θεαγενείου νοσοκοκομείου, βασικός στόχος του οποίου ήταν να συνδράμει στο έργο που επιτελείται στο αντικαρκινικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.
Τα μέλη μάλιστα του συλλόγου διοργάνωναν διάφορες εκδηλώσεις προκειμένου να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο γύρω από το συγκεκριμένο θέμα αναδεικνύοντας το πόσο σημαντική είναι η πρόληψη. Πάντως με το πέρασμα του χρόνου και την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης, τα μέλη του συλλόγου αποφάσισαν να πάνε ένα βήμα πιο πέρα και με τη συνδρομή γιατρών, νοσηλευτών, ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών του Θεαγενείου, έφτιαξαν το πρώτο Κοινωνικό Ογκολογικό Ιατρείο.
«Το 1992 είχα περάσει από τον χώρο αυτό ως ασθενής, πράγμα που με ώθησε στο να ξεκινήσω έναν αγώνα ενημέρωσης που με την πάροδο του χρόνου εξελίχθηκε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Η Δώρα Ευσταθίου ήταν η πρόεδρός μας η οποία έχει πεθάνει, και το κοινωνικό ογκολογικό ιατρείο ήταν δική της πρόταση. Δυστυχώς τη χάσαμε πολύ νωρίς από τον καρκίνο. Το λιγότερο λοιπόν που θα μπορούσαμε να κάνουμε, είναι να δώσουμε στο κοινωνικό ιατρείο το όνομά της», αναφέρει χαρακτηριστικά η κ. Κοντοπούλου.

Όπως επισημαίνει, όλοι οι εθελοντές του κοινωνικού ογκολογικού ιατρείου δίνουν τα τελευταία χρόνια την ψυχή τους προκειμένου να μη λείψει τίποτα από τους ασθενείς ενώ ιδιαίτερα σημαντική είναι η βοήθεια που λαμβάνουν από την ομογένεια.

« Έχουμε ένα ιατρείο που καλύπτει τις ανάγκες κάθε καρκινοπαθή. Δεν ήταν εύκολο, τα καταφέραμε σιγά σιγά, με τον καιρό. Οι δωρεές που έχουν γίνει στο ιατρείο μας ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο, δεν έχουμε καμιά απολύτως επιδότηση από το Δημόσιο. Σημαντική είναι και η προσφορά της ομογένειας και ιδιαίτερα της ελληνικής κοινότητας του Γκέρλιγκεν της Γερμανίας».

Αύξηση περιστατικών τα τελευταία χρόνια

Αυτή τη στιγμή το Κοινωνικό Ογκολογικό Ιατρείο έχει εξυπηρετήσει περισσότερους από 500 ασθενείς και, δυστυχώς, όπως αναφέρει η πρόεδρος, ο αριθμός αυτός αυξάνεται ολοένα και περισσότερο.
Μάλιστα, δεν είναι λίγοι οι νέοι σε ηλικία ασθενείς που χτυπούν την πόρτα του κοινωνικού ιατρείου καθημερινά. «Τα τελευταία χρόνια έχουμε και πολλά νέα παιδιά. Παλιότερα δεν ήταν έτσι», αναφέρει φανερά απογοητευμένη τονίζοντας πόσο σημαντική είναι η ψυχολογία σε τέτοιες περιπτώσεις.

«Αν ο ασθενής έχει καλή ψυχολογική κατάσταση, είναι πιο εύκολο να αναρρώσει. Αυτό δε σημαίνει πως ένας αισιόδοξος άνθρωπος είναι σε θέση να ξεπεράσει οποιοδήποτε είδος καρκίνου αλλά η διάθεση βοηθά πολύ. Το λέω γιατί αυτό ήταν που με βοήθησε να βγω νικήτρια στη μάχη αυτή και να απολαμβάνω ξανά τη ζωή τα τελευταία 24 χρόνια», παραδέχεται.

 

Η κυρία Καίτη Κοντοπούλου με την εθελόντρια – φαρμακοποιό.

Κόστος

Όταν μιλάμε για μια τέτοια σοβαρή ασθένεια, εύλογο είναι να αναρωτηθούμε πόσο εύκολο είναι να ανταπεξέλθει κάποιος οικονομικά σε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα του 2016. Η κ. Κοντοπούλου είναι κατηγορηματική: «Οτιδήποτε έχει να κάνει με ογκολογικά φάρμακα και θεραπείες για τον καρκίνο, κοστίζει. Είναι πολύ δύσκολα για όλους, πόσο μάλλον για τους χαμηλοσυνταξιούχους και τους άνεργους. Δε μπορεί κάποιος σήμερα να πληρώνει 50 ευρώ το μήνα συμμετοχή. Κάποια φάρμακα δε, ξεπερνούν τα χίλια ευρώ», υπογραμμίζει.

Για το λόγο αυτό, οι εθελοντές του Κοινωνικού Ιατρείου κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους προκειμένου κανένας ασθενής να μη μείνει χωρίς τα φάρμακα και τις χημειοθεραπείες του. Μάλιστα, πολλά από τα φάρμακα που περισσεύουν, διοχετεύονται στα υπόλοιπα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης που τυχαίνει να έχουν έλλειψη.

Κλείνοντας τη συζήτηση με την κυρία Κοντοπούλου, δε μπορούσα να μην τη ρωτήσω για τα περιστατικά εκείνα που έχουν χαραχθεί για κάποιο λόγο στη μνήμη της. Μιας και περνά τις περισσότερες ώρες της ημέρας της με τους ασθενείς, οι εμπειρίες που έχει αποκομίσει είναι πολλές, ωστόσο δύο από αυτές την έχουν συγκλονίσει.

«Είχαμε μια 47χρονη ασθενή, ιδιοκτήτρια μαγαζιού που λόγω της οικονομικής κρίσης δε μπορούσε να πληρώσει το ΤΕΒΕ. Κάναμε εμείς από το Κοινωνικό Ιατρείο έναν διακανονισμό με το ταμείο της, τη βάλαμε στο νοσοκομείο χειρουργήθηκε και στη συνέχεια έκανε τις απαραίτητες χημειοθεραπείες. Μάλιστα ο καρκίνος της έκανε μετάσταση και σε άλλα σημεία του σώματος αλλά ζει ακόμη. Είναι ένα θαύμα που ζει», αναφέρει.

Η άλλη περίπτωση που την έχει σημαδέψει όσα χρόνια δραστηριοποιείται στον χώρο της υγείας, είναι ένας 40χρονος άνδρας από την Αφρική, ο οποίος εμφάνισε ξαφνικά καρκίνο. Οι εθελοντές του Κοινωνικού Ιατρείου του έδωσαν την αγωγή που έπρεπε αλλά δυστυχώς εκείνος δεν άντεξε τη χημειοθεραπεία και πέθανε. «Αυτό που με συγκλόνισε είναι πως μαζεύαμε χρήματα για να στείλουμε τη σωρό του στην οικογένειά του στην Αφρική», καταλήγει.

>>