Ηλίανθος

O Ηλίανθος στην μυθολογία στη ζωγραφική και στην ποίηση!!

(1)…στην ελληνική...

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια αρχαία νύμφη με το όνομα Λευκοθόη με την οποίαν ο θεός Ήλιος τιμωρήθηκε από την Αφροδίτη να είναι ερωτευμένος αν κι εκείνη την εποχή είχε ερωτική σχέση με την Κλυτία. Βλέπετε, ο Ήλιος είχε «καρφώσει» στον Ήφαιστο ότι η γυναίκα του η Αφροδίτη τον απατά με τον Άρη. Ο Ήφαιστος έφτιαξε κάτι αόρατα σιδερένια δεσμά γύρω από το κρεβάτι τους και προσποιήθηκε ότι φεύγει σε ταξίδι για δουλειές. Κι έτσι Αφροδίτη και Άρης πιάστηκαν στα... «σιδερένια» πράσα.

Η Αφροδίτη, λοιπόν, πικραμένη από το «κάρφωμα» του Ήλιου, τον έκανε να ερωτευτεί τη Λευκοθόη και να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τις υπόλοιπες γυναίκες που τον γυρόφερναν. Για να την πλησιάσει ο Ήλιος μεταμορφώθηκε στη μητέρα της και της είπε να διώξει τις φίλες της για να της πει ένα μυστικό. Της εξομολογήθηκε τον έρωτά του κι εκείνη ενέδωσε. Η Κλυτία, προδομένη, τα είπε όλα στον πατέρα της Λευκοθόης κι εκείνος διέταξε να τη θάψουν ζωντανή! Όπως κι έγινε. Η Λευκοθόη πέθανε αλλά ο Ήλιος ούτε που ξαναγύρισε να κοιτάξει την Κλυτία.
Εκείνη έμεινε ασάλευτη, ατάιστη κι απότιστη για εννιά μέρες. Και, σύμφωνα με τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίδιου, η κοπέλα μεταμορφώθηκε σε φυτό που ακολουθεί, πιστά, όσο κανένα άλλο, την πορεία του Ήλιου, κάθε μέρα, στρέφοντας αργά-αργά το κεφάλι του, όσο εκείνος λάμπει, αδιάφορα, από πάνω του.

και στην Ινδιάνικη....

Στα πολύ παλιά χρόνια, ζούσε μια πολύ όμορφη ινδιάνα, η οποία ήταν τρελλά ερωτευμένη με τον Ήλιο. Κάθε πρωί, από την ώρα που ανέτειλε, μέχρι την ώρα που έδυε, καθόταν και τον κοιτούσε με πάθος, λέγοντας του λόγια αγάπης.
"Αχ! Ήλιε μου", του έλεγε, "έλα σε παρακαλώ λίγο πιο κοντά μου! Άσε με να σε χαρώ!" αλλά ο Ήλιος απλά συνέχιζε το ταξίδι του στον ουρανό.
Εκείνη όμως δεν το έβαζε κάτω, οπότε κάποια στιγμή ο Ήλιος λύγισε μπροστά στη δύναμη της αγάπης της και της λέει: "Μα δεν μπορείς να με αντέξεις. Αν έρθω πιο κοντά, θα σε κάψω!"
"Δεν πειράζει!" του είπε εκείνη, "Σ'αγαπώ τόσο πολύ, που για μια στιγμή μαζί σου, θα έδινα και τη ζωή μου!"
Έτσι ο Ήλιος, κατέβηκε από τον ουρανό και της έδωσε ένα φιλί. Την ίδια στιγμή εκείνη γινόταν στάχτη.
Ο Ήλιος ξανανέβηκε στον ουρανό και συνέχισε το αιώνιο ταξίδι του, ενώ εκεί που έπεσαν οι στάχτες, φύτρωσε ένα λουλούδι, το ηλιοτρόπιο, που από τότε κοιτάει πάντα τον Ήλιο.

(2)...στη ζωγραφική του Βαν Γκογκ

Τα αγαπημένα λουλούδια του Βαν Γκογκ ήταν αυτά που ζουν και ανθίζουν χωρίς ανθρώπινη βοήθεια. Ένα από αυτά ήταν και οι ήλιοι. Μάλιστα όπως είναι γνωστό ένας από τους πιο διάσημους πίνακες του είναι «Το βάζο με τους δεκατέσσερις ήλιους» που είναι, φυσικά, τα μονοετή φυτά ηλίανθοι (Helianthus anuus) και όχι όπως αποφάσισαν οι Έλληνες μεταφραστές, ηλιοτρόπια (Helatropium) που είναι ποώδες φυτό, ποικιλία του οποίου είναι το γνωστό μας μελισσόχορτο.

Στην ποίηση του δικού μας Σαλονικιού Τάκη Βαρβιτσιώτη

"Να βρεθείς εκεί στο χωράφι με τους Ήλιους με ανοιχτά μάτια και ψυχή..

Να λούζεσαι από την ομορφιά και τα χρώματα..

Να τραγουδάς και να χορεύεις μαζί με τις πεταλούδες..έστω νοερά..

"Θα 'ρθουν χαρούμενα παιδιά
Που θα τρυγήσουν τα λιπόθυμα χρώματα,

Θα 'ρθουν κορίτσια
Που θ' ανεμίσουνε τις σημαιούλες των αγρών".

Πληρφ:.http://giornofelice.blogspot.gr/2008/09/blog-post_25.html